Ώσπου κάποια μέρα συνειδητοποίησε ότι ποτέ δεν θα ήταν δικός της και ούτε που θα του το ζητούσε ποτέ η ίδια να αφήσει ότι πάλεψε στην ζωή του για να αγγίξει τα παράφορα αισθήματά της που έτρεφε για αυτόν.
Η μοναξιά ήταν αφόρητη και καθώς ήταν στον τρίτο μήνα καθυστέρησης αποφάσισε να φύγει, γράφοντας μόνο ένα γράμμα.
Δεν ήξερε ότι η απουσία του θα ήταν η παρουσία του στα όνειρά της, όνειρα που την πονούσαν.
Έφυγε αλλά μεγάλωναν τα αισθήματα της, πως μπορούσε να γίνει αυτό, δεν είχε την δύναμη να αντιμετωπίσει τα καταπιεσμένα συναισθήματα, να μην μπορεί να εκφράσει αυτό που ένιωθε στον άντρα που ήταν η ίδια της η ζωή.
Χάθηκε ο αυθορμητισμός της, το γέλιο της, άλλαξε η ψυχή της.
Μόνο σ’ αυτόν μπορούσε να μιλήσει για ότι όμορφο αισθανόταν.
Κοστίζει πολύ ενέργεια η απώθηση των συναισθημάτων μας, σκέφτηκε, δεν θα κάνω κάτι που μπορεί να του στερήσει τα ονειρά του.
Τον άφησε να πετάξει στα δικά του όνειρα, της επιστήμης, κρύβοντας κάθε συναίσθημα δικό της.
Ο μονόδρομος που διάλεξε ήταν η φυγή από την ζωή του, μια απόφαση που πήρε τόσο εγωιστικά σκεπτόμενη μόνο τον εαυτό της.
Ένα μήνυμα έδωσε τέλος στην σχέση της, στην ζωή της, έφυγε για να μην πονάει, να κρυφτεί για ότι ένιωθε.
“Είμαι εδώ θα σε περιμένω πάντα.
Ξέρω ότι θα έρθεις.
Θα έρθεις για να φύγεις.
Δεν μπορείς να αιχμαλωτιστείς.
Αλλά είσαι ο μόνος άντρας που με άγγιξε.
Δική σου για πάντα.”
Καμία αναφορά για την εγκυμοσύνη, ήταν μόνο δική της απόφαση να κρατήσει το μωρό.
Δεν θα του γινόταν εμπόδιο επειδή μια απλή απροσεξία θα άλλαζε τις ζωές και των δύο.
Καλύτερα να την θυμάται πάντα έτσι, το κοριτσάκι που τον αγάπησε και τον λάτρεψε τόσο πολύ.
Η Ναταλία πέρασε δύσκολα.
Όσο το ταξίδι διαρκούσε, τόσο μάτωνε η ψυχή της.
Όσο η ψυχή της μάτωνε, έδινε αγώνα για να σωθεί το μικρό παιδάκι στο σπλάχνα της.
Πάνω στην βιαστική της απόφαση να φύγει, δίχως να μιλήσει, να ρωτήσει, να πάρει απαντήσεις, μια μικρή απροσεξία, σ’ όλο το ταξίδι της η αιμορραγία δεν είχε σταματήσει.
Σαν εφτασε στο νησί μεταφέρθηκε επειγόντως στο ιατρείο.
Ένα μικρό ιατρείο, μόνο τα απαραίτητα είχε.
Θαύμα θεωρήθηκε που γεννήθηκε το μικρό κοριτσάκι, το θαύμα μιας αγάπης τόσο μεγάλης.
Όλοι την βοήθησαν, την αγκάλιασαν εκείνες τις δύσκολες στιγμές.
Τις κρατούσαν γερά το χέρι, της χάιδευαν τα μαλλιά, να της απαλύνουν τον πόνο.
Ένας άντρας της ηλικίας της, έκανε κάθε προσπάθεια για να σωθεί το μωρό της και αυτή.
