Όλα γίνονται τόσο σύντομα και τόσο ανυποψίαστα σ΄ αυτή την ζωή.
Τώρα όμως δεν έχει γυρισμό.
Ο γιατρός της είπε καθαρά.
“Λίγος καιρός έμεινε κυρία Ναταλία, δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα πιά.
Η γέννα τότε σου άφησε γερή κληρονομιά.
Είναι αργά, το παλέψαμε όσο μπορούσαμε.”
Ναι για αυτό έφυγε και δεν ξαναγύρισε ποτέ.
Άφησε χρόνο στους δυό τους να γνωριστούν, να μπορέσουν να ζήσουν χωρίς αυτήν.
Άφησε να φανεί ότι ήταν πολύ εγωίστρια να γυρίσει πίσω.
Θυσίασε τα συναισθήματα της.
Το αποτέλεσμα κανείς δεν το ξέρε.
“Έρχεται ο ίδιος ο χρόνος και στα παίρνει όλα δίχως να σε ρωτήσει.”
Γύρευε την μανούλα της, τώρα την καταλάβαινε από κάθε άλλη φορά.
Δεν θύμωνε μαζί της παρά μόνο την θαύμαζε.
“Ναταλία μην θυμώνεις με τους ανθρώπους.
Μην είσαι ξεροκέφαλη.
Δεν έχουν όλοι τον δικό σου χαβά.”
Πόσο θα ήθελε μια αγκαλιά της, μεγάλωσαν σαν ξένες, χάριν της ξεροκεφαλιάς της.
