Καθημερινές βόλτες στην θάλασσα, κουβέντες με γνωστά πρόσωπα, καφεδάκι στον καφενέ της γειτονιάς.
Η απόφαση να φύγουν για λίγες μέρες στην θάλασσα και να ταξιδέψουν στο χωριό δεν μπορούσε να περιμένει άλλο.
Πέρασαν κιόλας δυο ώρες, το χωριό άρχισε να ξεπροβάλλει δειλά δειλά.
Οι χαμηλοί λόφοι περιβάλλουν με στοργή το τοπίο.
Σπιτάκια ξεπροβάλουν άναρχα χτισμένα.
Αποκρυσμένα το ένα από το άλλο λες και επιθυμούν να τραβήξουν την προσοχή του περαστικού.
Γραφικές παραλίες συνομιλούν αδιάκοπα με τις μελαγχολικές σιλουέτες των αγκυροβολημένων καραβιών στο βάθος
Παλιές γνώριμες και ωστόσο ξεχασμένες μοιάζουν μέσα στην αλλαγή τόσων χρόνων, που η θάλασσα έσκαψε και φρόντισε να τις αλλάξει.
Ανταμοίβει το τοπίο στην τόση ομορφιά που πλανάται γύρω.
Πλούσιος ο πευκώνας ξεδιπλώνεται, άγριο, με έντονη πυκνή βλάστηση.
Στο παιδικό δωμάτιο, η γιαγιά Ναταλία κοιμόταν, όχι δεν θα ξυπνούσε.
Είχε αφήσει τον Άλεξ της.
Η κόρη τους, η εγγονούλα τους και το άλλο εγγονάκι που ήταν έτοιμο να γεννηθεί σε ένα μήνα.
Έφυγε από την ζωή τους, αυτή την φορά δεν ήταν δική της επιλογή.
Ο πόνος θα γινόταν γλυκός καθώς θα ερχόταν και το νέο τους μωρό.
Όλοι θα την θυμόταν σαν μια ανάμνηση
Ο Άλεξ έμεινε μόνος στο δωμάτιο μαζί της.
Θαύμαζε την ομορφιά της, ακόμα και εκείνη την στιγμή έμοιαζε νεράιδα της θάλασσας.
Δεν σταμάτησε ποτέ να την αγαπά, εκείνη την στιγμή περισσότερο από κάθε φορά.
Θυμήθηκε ότι δεν της το είχε πει ποτές.
Δάκρυα κύλησαν στα μαγουλά του, τα μάτια του έλαμψαν σαν δύο πετράδια θλίψης.
Θλίψης του χρόνου που δεν γυρνά να πούμε ότι δεν είπαμε ποτέ σε όποιον αγαπήσαμε τόσο βαθιά.
Άνοιξε το συρτάρι στο κομοδίνο να ψάξει για ένα μαντίλι να στεγνώσει τα δάκρυά του.
Να μην τον καίνε πια.
Κάποια γράμματα ξεχασμένα ή αφημένα να διαβαστούν να πουν την αλήθεια.
“Τον αδελφό σου τον πήραν οι Νηρηίδες της θάλασσας τον έκαναν δικό τους.”
Για ποιον αδελφό μιλούσαν τα γράμματα.
“Γιατί τώρα Ναταλία, γιατί τώρα.”
