Έμειναν πάνω σε ανθρώπους και γεγονότα που σημάδεψαν την ζωή τους.
Είχαν ξεχαστεί η δυο τους και το ένα ποτό έφερε το άλλο.
Η Ναταλία σταμάτησε ήξερε να βάζει μέτρο.
“Φίλιπ σε παρακαλώ έχεις πιει αρκετά , σταμάτα το και έλα να περπατήσουμε.
΄Ισως έτσι ξεχαστούμε, ξέρω πονάς ακόμη περισσότερο από ότι εγω, δεν ήταν επιλογή σου, η μοίρα έτσι το έγραφε και έτσι το έκανε τίποτα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.”
Στην Ναταλία προσπαθούσε να μιλήσει μέσα της η λογική να φυλακίσει το συναίσθημα που την έπνιγε, μάταια αλλά το προσπαθούσε.
“Πάμε να περπατήσουμε μέχρι την θάλασσα, είναι πολύ αργά, θα σου κάνει καλό, θα αλλάξουν λίγο οι σκέψεις σου.”
Προσπαθούσε να βοηθηθεί και να βοηθήσει τον φίλο της.
Είχε πιει αρκετά ο αέρας της θάλασσας θα τον ξυπνούσε.
Στηρίχτηκε πάνω της, δεν το ήθελε, περπάτησαν μέχρι την αμμουδιά εκεί που σκάει το κύμα.
΄Ηταν τόσο δυνατός ο αγέρας εκείνη την στιγμή, ο Φίλιπ σφίχτηκε πάνω της ζαλισμένος από το ποτό έσκυψε να της δώσει ένα φιλί.
“Όχι δεν θα επιτρέψω να χαλάσει η φιλία μας, είμαστε αυθεντικοί φίλοι, γεννημένοι να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον.”
Η Ναταλία σκληρή και πιστή σε ότι αγαπούσε περισσότερο, ποτέ δεν θα έκανε αυτό στην ψυχή της, δεν θα την βεβήλωνε δεν θα έβαζε άλλον στην θέση του, σε μια στιγμή αδυναμίας των όσων αισθανόταν.
“Είμαστε φίλοι και θα παραμείνουμε.”
Του είπε δυνατα.
“Τίποτα δεν θα χαλάσει ότι όμορφο νιώσαμε και νιώθουμε για κάποιους που αγαπήσαμε τόσο βαθιά, εμείς είμαστε φίλοι και έτσι θα παραμείνουμε πάντα.”
΄Ενιωσε άσχημα για την στιγμή, ίσως να έφταιγε η ίδια, να το προκάλεσε.
“Πάμε είναι αργά να γυρίσουμε.”
Γύρισε στο σπίτι οι ενοχές για την στιγμή στην παραλία την έπνιγαν και το δωμάτιο τόσο άδειο, η απουσία του Αλεξ είχε γίνει σκιά στο όνειρο και την έπαιρνε μαζί του σε έναν πόνο μοναξιάς.
