Δόση παράδοσης και αυθεντικότητας όσοι θέλουν να έχουν μια ξεκούραστη βόλτα στο λαβύρινθο των μεσαιωνικών στενών, μαρτυρίες ότι στο νησί πέρασε διάφορα στάδια στην ιστορία του πολιτισμού
Η καρδιά της νυχτερινής ζωής δίπλα στο λιμάνι και τα καλντερίμια να γεμίζουν με κόσμο για να απολαύσει ότι παραδοσιακή γεύση διέθετε το νησί και να ψωνίσει σουβενίρ να του θυμίζουν ευχάριστες μέρες σε ένα τόπο που τους φιλοξένησε
Το κάστρο χτισμένο από Ενετούς τον 13 αιώνα, πίστευες κάτω από τα φώτα ότι θα δεις να ζωντανεύουν οι σκιές, να περπατούν τις νύχτες.
Τα τείχη χτισμένα γύρω από το νησί, κάποτε κάποιος φύλακας της αυτοκρατορίας προστάτευε από τους εχθρούς που εισέβαλαν από την θάλασσα.
Η πόλη του κάστρου δήλωνε ότι υπήρχε σημαντική ζωή μέσα σ’ αυτό.
Πολλά σπίτια χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο.
Μια πόλη με τείχη γύρω γύρω μονά και διπλά για την προστασία της.
Τα τείχη χτισμένα πάνω στο ύψωμα φτάνοντας στην θάλασσα λες και ήθελαν να πάρουν μέρος ακόμα στους πειρατικούς πολέμους και να προστατεύσουν το νησί τους.
Ο περίδρομος ψηλά στο τοίχος στέκει ακόμα ατόφιος αναλλοίωτος στο χρόνο για μαγευτικές βόλτες.
Καμιά φορά τα βράδια αργά με τα κίτρινα φώτα οι σκιές που σχηματίζονται δημιουργείται η αίσθηση ότι ιππότες με τα άλογα τους τρέχουν ακόμα να προλάβουν να προστατεύσουν το βιος τους, τους αγαπημένους τους, να φέρουν την ειρήνη.
Στον Άγιο που ήταν χτισμένο μέσα στο κάστρο ένα κερί αναμμένο και μια προσευχή πως κάποτε θα ξαναβρεθούν αυτοί που αγάπησαν και χάθηκαν.
Τα σκαλάκια δίπλα στο εκκλησάκι οδηγούσαν σε μια κοντινή παραλία στα βράχια.
Τα μικρά κατάλευκα λαβυρινθώδη σοκάκια με ανθισμένες βουκαμβίλιες
Μπορείς να περάσεις ατέλειωτα πρωινά περιπλανώμενος στα σοκάκια.
Καραβάκια να φεύγουν σε κάποιες απόμακρες παραλίες.
Μικρά χωριουδάκια σκαρφαλωμένα στο βουνό.
Πανηγύρια χορούς στα σοκάκια.
Γλέντι από το πουθενά.
Κάτω από τους τοξοτούς πετρόχτιστους φρουρούς του νησιού.
Ο Φίλιπ είχε κερδίσει έναν καινούργιο πολύτιμο φίλο, κάποιον που μπορούσε να εμπιστευτεί, ταυτόχρονα να έχει και τις γνώσεις να τον βοηθήσει.
Κάποιο βράδυ κάθισαν κουρασμένοι μετά από μια μέρα γεμάτη απρόοπτα.
Το τηλέφωνο χτύπησε λίγο νωρίτερα από τα συνηθισμένα.
“Ναταλία γιατί με παίρνεις τόσο νωρίς ανησυχώ, το παιδί εσύ.”
Από την άλλη μεριά του ακουστικού βεβαιώθηκε ότι όλα είναι καλά
Ο Αλεξ δεν τόλμησε να ρωτήσει οτιδήποτε, βασανιζόταν από τις τύψεις του παρελθόντος, είχε αφήσει να το φύγει από κοντά του ότι πιο πολύτιμο μπορούσε να έχει.
΄Οτι είχε αγγίξει ποτέ την καρδιά του.
