4 1.1. Το Γράμμα της Ναταλίας στην κόρη της
Οι τύψεις στέρησης ενός πατέρα που έπρεπε να μάθει την αλήθεια να μεγαλώσει την κόρη του όπως και αυτή.
Ο κίνδυνος της ημέρας αυτής που παραλίγο να χάσει την ζωή της την έκανε να δει την ζωή με διαφορετικό τρόπο και να καταλάβει το λάθος της.
Παρόλα αυτά όλα είναι αργά για αυτήν.
“Είμαστε μόνες μας σ’ αυτό το πανέμορφο νησί.
Δεν ήταν επιλογή σου να απομονωθείς σε τούτο τον όμορφο κόσμο.
Να ζήσεις την ήσυχη ζωή που σου προσφέρει.
Μιας μικρής έκτασης, μιας κουκίδας στο χάρτη που εγώ επέλεξα λόγω μιας τρικυμίας της καρδιάς μου, μιας παρορμητικής απόφασης, ενός εγωισμού.
Μια απόφασης από έναν πόνο που με πόνεσε.
Επιλογή μου και όχι επιλογή σου να ζήσουμε εδώ.
Κινδύνεψαμε και οι δυο πολύ.
Εκείνη την νύχτα ήρθες στον κόσμο τυχαία, δεν ήξερε κανείς για σένα.
Ήρθες σαν άγγελος να μου χαρίσεις την ευτυχία μιας απώλειας που ρίζωσε βαθιά στην καρδιά μου και μας στέρησε την ευτυχία.
Δεν θα γνωρίσεις τους δρόμους μου, που είναι και δικοί σου.
Τον τόπο που με έκανε να κλάψω από χαρά αλλά και να δακρύσω από λύπη μιας αγάπης, ενός έρωτα.
Δεν ξέρω γιατί πρέπει να στα γράψω όλα αυτά, είναι καθήκον μου να ξέρεις πράγματα που ίσως δεν θα υπάρξει ποτέ κανείς να στα πει.
Είσαι η μοναχοκόρη μου, το παιδί που λάτρεψα, η κόρη που ήρθε να μου δώσει μια φίλη, αδελφή, που έλειπε από την ζωή μου.
Η κόρη που εγώ η ίδια της στέρησα τον πατέρας της από εγωισμό.
Τι θα γινόταν αν του το έλεγα.
Δεν θα μάθω ποτέ αυτή την επιλογή μου.
Έφυγα σαν κλέφτρα στο σκοτάδι, παίρνοντας μαζί μου ένα μυστικό που έπρεπε να του ανήκει, να το διεκδικήσει να το κάνει δικό του.
Ο εγωισμός δεν μου άφησε επιλογή.
Είναι αργά όχι στην ώρα που σου γράφω το γράμμα, είναι αργά για την λογική που έδιωξε τον εγωισμό.
Τώρα μπορώ να δω καθαρά το λάθος.
Λάθος που σου στερεί αυτή την στιγμή μια ζωή διαφορετική.
Μόρφωσης και ελευθερίας να ακουμπήσεις πάνω σε δύο ψυχές και εσύ μια μικρή όμορφη ψυχούλα μας να μας χαρίζεις το αθώο χαμόγελο σου να μας ταξιδεύεις και τους δύο σε κόσμους παιδικούς, παραμυθένιους.
Κόρη μου, κοιμάσαι στο διπλό σιδερένιο κρεβάτι μας, το μοιράζομαστε οι δύο μας κρατώντας συντροφιά η μία στην άλλη, δίνοντας αγώνα καθημερινής ζωής, να πετύχουμε κάτι το διαφορετικό, να κερδίσουμε την ζωή.
Είσαι ένα αγγελούδι, τα λευκά φτερά σου αόρατα σε κάνουν να πετάξεις μαζί μου σε μέρη που η καρδια μου δεν έπαψε ποτέ να χτυπαει για έναν και μόνο άντρα.
Τον πατέρα σου!
Τα γαλανά μεγάλα ματάκια σου με τις ξανθές βλεφαρίδες να γυρίζουν τόσο όμορφα στις άκρες δίνοντας ένα γοητευτικό βλέμμα, το δικό του.
Εχεις τα μάτια του, το βλέμμα του, στο κοίταγμά σου, τα ταξίδια του.
