1.Το φθινοπωρο – επιστροφή στην πόλη
“Αυτή την στιγμή η φύση κλαίει σαν μαυρομαλλούσα κόρη που πενθεί, η θλίψης γης δάκρυα κυλούν σε ποτάμια χαράζοντας ρυάκια ρυτίδων που ομορφαίνουν το πρόσωπο της.
Στολίζοντας κοσμήματα από φύλλα και πέτρες πολύτιμες που το νερό της βροχής ορμητικά παρασέρνει.
Πετραδάκι θες να γίνεις να σε παρασύρει το νερό στο ταξίδι του!
Το τζάμι θολό από ανάσες που παγώνουν και ταλαιπωρημένες σκέψεις δακρύων ένα με την βροχή τα μάτια σου μοιάζουν το πρόσωπο σου με της γης!
Είναι όμορφο σαν κλαίει, οι αναμνήσεις μαχαίρια σχιζουν το λευκό δέρμα της μαυρομαλλούσας κόρης κάνοντας τα πράσινα μάτια της να λάμπουν σαν αστραπή στην συννεφιασμένη ετούτη μέρα!”
“Ολα θα γίνουν, θα ξεχαστούν και θα είσαι ευτυχισμένη, πρέπει να το παλέψεις , έκανες μια νέα αρχή κάνε νέα όνειρα!
Αυτή την φορά πρέπει να προχωρήσεις σωστά για όλους, μην αφήνεις εγωισμούς να παίρνουν συναισθήματα μακριά.
Η θάλασσα είναι να σε ταξιδεύει, τα συναισθήματα υπάρχουν για να ριζώνουν μέσα μας.
Τρέφονται από την ύπαρξή μας και δωρίζονται σ΄ αυτούς που ανήκουν.
Έτσι μόνο ολοκληρώνεσαι και γίνεσαι ευτυχισμένος.”
“Κάποια όνειρα πραγματοποιούνται, κάποια όχι, κάποια πονούν και χάνονται στο χρόνο.
Ο πόνος βαθαίνει με ένα γιατί, την αλήθεια δεν θα την μάθεις ποτέ.
Φτιάξε ένα άλλο όνειρο, κυνήγησέ το δεν θα είναι τό ίδιο, θα απαλύνει τον πόνο.
Πιάσε το σύννεφο και πέταξε μακριά, θα ξεχαστείς στο ταξίδι του.
Αυτό κάνει το νέο όνειρο, ξεχνάς για λίγο, αλλά ποτέ δεν θα πάρει ότι έζησες και αγάπησες,”
Εκεί που είσαι συγκεντρωμένος και τρέχει η φαντασία σε μερη που ονειρευεσαι και θέλεις να τα αποθανατίσεις όπως εσύ θα ήθελες να υπήρχαν ή όπως τα ένιωσες ξαφνικά δεν μπορείς να δαμάσεις το μυαλό σου.
Περίεργο γεννιέται κάτι άλλο ταυτόχρονα..
Εύχεσαι να μπορούσες να δώσεις σε μια στιγμή όλα όσα έχεις μέσα σου.
