“Ήλιε που φωτίζεις την πλάση.
Φεγγάρι που φέρνεις όνειρα κρυφά.
Πάρε τις σκέψεις μου και ταξίδεψες τις.
Σε κάποιον που είναι μόνος και αναζητά τα όνειρα του.
Γαλάζιο που χάνεται στο απέραντο ταξίδι ουρανού και θάλασσας.
Χρωμάτισε το βασίλειο του σκοτεινού βυθού.
Κάστρο που το καίει το ήλιος.
Οι σκιές των όσων έζησαν εδώ ζωντανεύουν στο σκοτάδι.
Περπατούν κάτω από το φως του φεγγαριού.
Κάποιοι μπορούν να τις δούν να μιλήσουν.
Να πουν πως και αυτές έζησαν μαζί τους.
Συνεχίζουν να ψάχνουν ότι αναζητά και η δική σου ψυχή.
Την αγάπη στον έρωτα.”
Κάποια βράδια ανέβαινε μόνη της ψηλά στα τείχη της άκρης του κάστρου που ακόμα προστάτευε ένα μέρος της πόλης.
Στο πυκνό σκοτάδι, έκανε ταξίδια του νου πέρα μακριά στην θάλασσα.
Είχε μια άλλη ομορφιά, το φεγγάρι χάραζε ένα δρόμο σαν να ήθελε να το περπατήσεις μαζί του, τα άστρα να στολίζουν το ουράνιο σκοτεινό θόλο σχηματίζοντας κάποια νεφελώματα.
Μπορούσες να ξεχωρίσεις κάθε ιστορία του ουρανού.
Ίσως να καθρεφτιζόταν από τα βάθη της θάλασσας.
