Ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του μαγεύοντας το τοπίο σαν να ήθελε να συναγωνιστεί η μέρα την νύχτα.
Στόλιζε με χρώματα τον ουρανό και έστελνε άστρα πάνω στην θάλασσα σκορπίζοντας τα, δημιουργούσε έτσι την δική του μαγεία.
΄Ετρεχες να τα αγγίξεις, να βουτήξεις στα γαλανά νερά της να δροσιστείς, να μαγευτείς από την ομορφιά της.
Ο γλάρος της πήγε δίπλα της να της κρατήσει παρέα, ήξερε ότι ήθελε κάποιον δίπλα της, είχε ακούσει όλα της τα μυστικά.
Μια όμορφη οπτασία περπατάει δίπλα στο κύμα όμοια με νεράιδας.
Στο λευκό της φόρεμα ξεχωρίζεις την ομορφιά της, σαν να βγήκε από την θάλασσα και θέλησε να μαγέψει για λίγο το νησί.
Ο Άλεξ στάθηκε τυχερός, τόσες μέρες στο νησί στην ίδια διαδρομή μόλις λίγα λεπτά του χρόνου τους χώριζαν.
Περπατούσε μέρες στα βήματά της και δεν το ήξερε.
Στάθηκε να την κοιτάζει ήταν αδύναμος να κάνει οποιαδήποτε κίνηση.
Η ίδια γυναίκα το ίδιο παιδιάστικο που είχε πάντα λες και δεν είχε περάσει στιγμή του χρόνου.
Τα αισθήματά του ασυγκράτητα.
Δεν θα περίμενε άλλο, θα έτρεχε κοντά της να μάθει ότι πήγε δίπλα της γύρισε για αυτήν και δεν σκόπευε να μείνει άλλο μακριά της.
Κάθε στιγμή μακριά της μαχαιριά στο χρόνο.
Ο γλάρος πετούσε κοντά τους είχαν φτάσει κοντά στα βράχια.
Η Ναταλία απομονωμένη στις σκέψεις της κοιτούσε μακριά.
Η θάλασσα πάντα αγρίευε σε εκείνο το σημείο το νησιού, το αεράκι έφερνε μια πρωινή δροσιά και ήχους από το βυθό.
“Καλημέρα, είστε από το νησί;”
Διστακτικά και με τρεμάμενη φωνή την πλησίασε.
Η Ναταλία κοίταξε τον άντρα που της μιλούσε, δεν μπορούσε να το πιστέψει , αυτό το βλέμμα που είχε αγαπήσει την είχε μαγέψει περισσότερο στην ζωή της.
Τα μάτια που της έκλεψαν την καρδιά, ο άντρας που είχε έρθει τότε τόσο απρόσμενα στην ζωή της, ήρθε πάλι χωρίς να τον περιμένει.
Είχε μείνει να τον κοιτάζει, ήθελε να πιστέψει πως δεν ήταν ένα όνειρο που της έστελνε η θάλασσα, πως δεν ήταν παραίσθηση.
Μια αγκαλιά εκείνη την στιγμή έδωσε ότι είχε στερηθεί, γέμισε ότι κενό είχε στην ψυχή της.
Τον κρατούσε τόσο σφιχτά να μην της φύγει το όνειρο και μείνει μόνη.
