Κάθισε για φαγητό κάπου μόνος, σκεφτόταν ότι έπρεπε να γυρίσει την ζωή του στα φυσιολογικά, να ξυπνάει με την πρωινή αύρα της θάλασσας, να βλέπει την Ανατολή, την μέρα να ταξιδεύει μαζί με το φως του ήλιου, να αρχίσει να μελετάει.
Σαν μαθητούδι είχε ξεγελαστεί από την νύχτα, είχε χαλαρώσει, ούτε όταν ήταν στο σχολείο δεν το έκανε, ήθελε πάντα να είναι ο πρώτος μαθητής, παιχνίδι μόνο Σαββατοκύριακα.
Μάταια μετά από ένα υπέροχο γεύμα πήγε στο μαγαζί του Φίλιπ.
Ηταν η ώρα που θα χτυπούσε το τηλέφωνο.
Παράξενα έπιασε τον εαυτό του να αισθανόταν.
“Ναταλία μα σου είπα δεν είναι εύκολα όλα αυτά, ξέρω τι εννοείς, δεν θα μιλήσεις σε κανέναν.”
Ναταλία, άκουσε καλά είπε το όνομα της, σίγουρα δεν ήταν από τα συνηθισμένα ονόματα.
Η Ναταλία και ο Φιλιπ ποια η σχέση τους.
Ο Αλεξ δεν το πίστευε, η Ναταλία και ο Φίλιπ μαζί, σίγουρα μετά από τόσα χρόνια θα είχε συνεχίσει την ζωή της.
Στάθηκε αμίλητος στο τραπεζάκι που συνήθιζε, αγνάντια η θάλασσα σαν την καρδιά του εκείνη την στιγμή έτοιμη να ξεσπάσει σε κύματα συναισθημάτων που τον έπνιγαν, όπως τα κύματα της θάλασσας όταν αγριέψει, θεριέψει.
Η γυναίκα της ζωής του αυτή που στοιχειώνει τα όνειρά του έγινε η γυναίκα του τύπου που στέκεται αυτή την στιγμή απέναντι του και της μιλάει.
“Το μικρό σου κοριτσάκι τι κάνει, πως ήταν σήμερα.” Συνέχισε στο τηλέφωνο.
Ο Αλεξ άλλη μια φορά αισθάνθηκε να πνίγεται σε μια πλημμύρα φουσκοθαλασσιάς συναισθημάτων, χρόνια είχε αφήσει να τον στοιχειώνουν και τώρα όλα έχουν τελειώσει τίποτα δεν γυρίζει πίσω.
Όλα έχουν το τίμημά τους, η δόξα να ανέβεις τα σκαλοπάτια των ονείρων σου.
Ποιων οινείρων σου όμως, φαίνονταν όλα τόσο ανούσια, η ιατρική του, οι άνθρωποι που τον περιστοιχίζουν.
Η μοναξιά αφόρητη εκείνη την στιγμή, είχε έρθει να του κάνει συντροφιά, να του υπενθυμίσει πόσο μόνος είναι, βρήκε χώρο και μπήκε εκείνη την στιγμή στην παρέα του.
Έμειναν οι δυο τους να κλαίνε πάνω από ένα μισογεμισμένο ποτήρι με ποτό ή μισογεμισμένο με δάκρυα μοναξιάς.
Ο Φίλιπ έκλεισε το τηλέφωνο, πήγε δίπλα του, φαινόταν ήρεμος και ευτυχισμένος.
Σίγουρα ήταν με αυτή την όμορφη οπτασία ψυχής που σε αγκάλιαζε και σου έδινε τα πάντα, πως να μην είσαι, δύσκολα ανακαλύπτεις και εισβάλουν στην ζωή σου τέτοιοι σπάνιοι άνθρωποι ψυχής.
Σίγουρα ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος.
