Έφτασε στο σπίτι την ώρα που το σκοτάδι άφηνε την μέρα να εμφανίσει τις ομορφιές της.
Ένας διπλός καφές θα του έκανε καλό θα τον ξυπνούσε.
Δεν ήθελε να κοιμηθεί.
Άλλωστε είχε συνηθίσει ξενύχτια και μετά γραφείο.
Κάθισε στο μπαλκονάκι του, δεν ήταν μόνος, πήγε ο μικρός φτερωτός φίλος του.
Λες και αυτός να μην είχε κοιμηθεί τον περίμενε να μοιραστούν μαζί την μοναξιά τους.
Οι τράτες γύριζαν από τα βαθιά, να πιάσουν λιμάνι να πουλήσουν τα λιγοστά ψάρια τους, να μπορέσουν να ζήσουν τα σπίτια τους.
“Ανήσυχο σε βλέπω σήμερα φιλαράκο.”
Πήγαινε και ερχόταν, πετούσε προς μια κατεύθυνση, του έδειχνε τα βράχια σαν να του έλεγε ακολουθησέ με.
“Μην είσαι ανυπόμονος, κατάλαβα βαρέθηκες και εσύ και θέλησες λίγη ηρεμία.
Θα πάμε, θέλεις να με πας στα βράχια να μου δείξεις τι κρύβεται πίσω τους.
Ανυπόνος είσαι.”
Ο γλάρος σαν να τον άκουσε έφυγε μακριά για λίγο, πέταξε έκανε βουτιά, κάποιο ψαράκι θα χόρταινε την πείνα του.
Ήμουν έτοιμος είχα κατέβει στον κύμα, ο φτερωτός φίλος μου πετούσε να μου δείξει το όμορφο μέρος του νησιού.
Έκανε κύκλους στον αέρα σαν να μου έγνεφε, φτάσαμε.
Κάτι άλλο ήθελε να δω, κάτι που το κύμα είχε φέρει το βράδυ.
Τι να ήταν αυτό , γιατί προσπαθούσε τόσο πολύ να μου δείξει το μέρος αυτό, περίεργο.
Στάθηκε σε ένα βραχάκι, πήγα κοντά του.
Υπήρχε κάτι, είχε φέρει η θάλασσα το βράδυ.
Ένα κοχύλι, ξεχασμένο καλά ακουμπισμένο στα βράχια, διαφορετικό ποτέ κανείς δεν είχε δει κάτι τέτοιο.
Ποιος περίεργος ταξιδιώτης ήταν το βράδυ στα βράχια τι έκανε και πως έφτασε μέσα στην νύχτα, σίγουρα με κάποιο μικρό βαρκάκι.
΄Εσκυψε μάζεψε το πολύτιμο εύρημά του.
Ο γλάρος πέταξε μακριά.
Σκεφτόταν ότι από την μέρα που πήγε στο νησί όλο κάτι περίεργο μυστηριώδες συνέβαινε.
Τον κρατούσε συνέχεια σε μια αναμονή για τι θα ακολουθούσε παρακάτω.
Μια ωραία όψη είχε η θάλασσα από αυτό το σημείο, τα βράχια χτυπημένα και φαγωμένα από την δυναμη που έφερναν τα κύματα έφτιαχναν ένα αγριεμένο τοπίο, μια άγρια γαλανή ομορφιά, στολισμένη με άσπρη δαντέλα, των κυμάτων που σκάνε πάνω τους με ορμή.
Θαύμαζε την όψη του νησιού από το σημείο αυτό.
