“Το Μυστικό Νησί Που Ζωντανεύει Τις Νύχτες”

Ένα άνοιγμα στα βράχια, κανείς δεν ενδιαφερόταν.

Ο Φίλιπ και αυτή είχαν ανακαλύψει κάτι περισσότερο.

Μια δύναμη κυρίευε το μέρος αυτό.

Κοίταξε την Φεγγαρόπετρα στο σκοτάδι της σπηλιάς.

Έλαμπε καλούσε τα πλάσματα της θάλασσας να εμφανιστούν.

Γοργόνες, αρχαίες θεότητες.

Να της έλεγαν μυστικά.

O ήλιος χάθηκε και το σκοτάδι απλώθηκε.

Σύννεφα σκοτείνιασαν τον ουρανό.

Σαν την καρδιά που την σκεπάζει η απουσία.

Σαν τον χρόνο που φθείρει την αγάπη.

Σκιές οι ψυχές αναζητούν.

Πέρα στα άγρια κύματα που παίρνουν την ελπιδα.

Φέρουν καινούργια όνειρα.

Ο πληγωμένος καρτερά στο λιμάνι.

Φέρει το ονειρο από μακριά.”

Η Ναταλία βυθίστηκε σε σκέψεις ονείρων:

“Μια ρομαντική βροχούλα με ταξίδεψε.

Βρέχει και εμείς μαζί, σφιχτά αγκαλιασμένοι.

Κάνουμε όνειρα ομορφα για μας.

Ταξίδι μιας νύχτας όλης δική μας.

Μακριά, οι δυο μας μέσα στους πολλούς.

Πόσο γρήγορα ταξιδευω κοντά σου.

Πόσο όμορφα νιώθω να σε έχω κοντά μου στις σκέψεις μου.

Πόσο αναπολώ το βλέμμα σου, τα λόγια σου, εσένα.

Βρέχει, εμείς αγκαλιασμένοι, ζούμε το όνειρο.”

Από μακριά φτάνει μια θεότητα.

Ψάχνει να βρει τον κόσμο που έχασε.

Μιλά με τους θνητούς.

Περπατά αναμεσά τους.

Χάνεται το όνειρο.

Σταματά να αναζητά και αφήνεται στην ζωή.

Στον άνεμο να πάρει τα μυστικά της.

Γίνεται θνητή μες στους θνητούς.

banner_home_2

Δημοσίευση

Share on facebook
Share on twitter
Share on email
0 0 Votes
Article Rating
Εγγραφή
Ειδοποίηση για
guest
0 Comments
Inline Feedbacks
Δείτε Όλα Τα Σχόλια