Ο κυρ Φώτης χρόνια έπαιρνε την μικρή και τα άλλα παιδιά.
Ανοιγόταν στο πέλαγος για ψάρεμα.
Η Ναταλία του είχε εμπιστοσύνη.
Ήταν από τους λίγους ναυτικούς, γνώριζε καλά τα σημάδια των καιρών.
Ποτέ στην ζωή του δεν είχε κινδυνέψει.
Όσο η Ναταλία έλειπε από το σπίτι τα παιδιά ήταν όλο φασαρία, για να βοηθήσει την κυρά του, τα πήρε, κατέβηκαν στο μικρό λιμάνι, εκεί είχε δεμένη την βάρκα του.
“Θα μας πας μια βόλτα.” Τον παρακάλεσαν τα παιδιά.
Κοίταξε γύρω του όλα φαίνονταν ήρεμα.
Πήρε την βάρκα του και ανοίχτηκαν στο πέλαγος.
Η Ναταλία είδε την βάρκα του κυρ Φώτη, ήταν στα κοντινά νερά, ανοίχτηκαν προς την μεριά της βίλας.
Ένα ταχύπλοο διέσχισε βαστικά τα νερά.
Πέρασε πολύ κοντά, τα παιδιά που κάθονταν όρθια έπεσαν στο νερό.
Η συζήτηση με τον Άλεξ διακόπηκε αμέσως.
“Τρέξε να βοηθήσουμε τον κυρ Φώτη, δεν κινδυνεύουν τα παιδιά αλλά σίγουρα θα ανησυχήσει, είναι από τους καλύτερους ναυτικούς.
Βγάζει συχνά τα παιδιά βόλτα με το καΐκι του, ποτέ δεν ξανοίγεται όταν τα έχει μαζί του.”
“Θα πάρουμε το σκάφος να πάμε κοντά του, να τους φέρουμε όλους εδώ.”
Βρέθηκαν όλοι μαζί στην σκιά του γέρικου πεύκου δίπλα στην θάλασσα.
Ο κυρ Φώτης άρχισε ιστορίες θαλασσινές, τα παιδιά έπαιζαν ξέγνοιστα γνωρίζοντας το χώρο γύρω από την βίλα με την θαυμάσια αρχιτεκτονική.
Η μικρή Δανάη καθώς έπαιζε ο Αλεξ δεν άφηνε τα μάτια του από πάνω της.
Η Ναταλία παρατηρούσε τον πατέρα και την κόρη.
Πόσο έμοιαζαν σε όλα, ακόμα και οι κινήσεις του, ο τρόπος εκφρασής τους.
Εξωτερικά και εσωτερικά τόσο ίδιοι, έμοιαζαν τόσο!
Ο Αλεξ δεν ρώτησε τίποτα περισσότερο, η Ναταλία αισθάνθηκε ότι κατάλαβε.
Κάποια στιγμή το κοριτσάκι διαμαρτυρήθηκε, κάποιο έντομο την πλησίασε.
Ο Άλεξ πήγε κοντά της να της δώσει θάρρος.
“Ο πατέρας αγκάλιασε το μικρό του κοριτσάκι, την Δανάη του.”
“Φαίνεσαι ότι είσαι ο αρχηγός της παρέας, είσαι πολύ γενναία πειρατής, όταν θα μεγαλώσεις όλες οι θάλασσες θα είναι δικές σου, μπορώ να αγκαλιάσω μια γενναία πειρατίνα;
Είναι κρίμα ένα τόσο δα ζουζουνάκι να σε τρομάζει, αυτό φοβήθηκε πιο πολύ από εσένα.”
