Ο ήλιος ζέσταινε, μεσουρανούσε, όλα ήταν δικά του, τα έκανε δικά του, βασιλιάς της δόξας του απομεσήμερου, το έδειχνε με κάθε τρόπο.
Οι λίθινες πέτρες γλιστρούσαν, τα βήματα του προσεκτικά, η θάλασσα είχε λειάνει σε κάθε πέρασμά της τα πάντα.
Πήρε το πλακόστρωτο καλντερίμι που ανοιγόταν μπροστά του.
Θα το ακολουθούσε δεν ήξερε που θα τον έβγαζε.
Δεν τον ένοιαζε ήθελε να γνωρίσει καλά την κάθε ομορφιά του τόπου αυτού.
Να θαυμάσει, να κρατήσει μέσα του το κάλλος της αρχιτεκτονικής ομορφιάς.
Περπάτησε μέχρι το γραφικό λιμανάκι, διασχίζοντας τα μοναδικά καντούνια που μικρά μαγαζάκια δέσποζαν.
Είδε το μεγάλο ρολόι του νησιού, κατέληξε στο μικρό ατμοσφαιρικό μπαράκι που τον είχε φιλοξενήσει το πρωί για λίγο.
Είχε διαφορετική όψη τώρα, είχε χαθεί η πρωινή μαγεία.
Παρήγγειλε έναν ελληνικό, άκουγε την μουσική που έπαιζε στο πικάπ.
Αλήθεια είχε κρατήσει τόσους πολλούς δίσκους βινύλιο.
Αμέτρητοι σαν και τις σκέψεις του.
“Θα θέλατε να σας φέρω κάτι για φαγητό;
Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος σας είδε που φτάσατε το πρωί.
Σίγουρα μέχρι να συνηθίσετε τον τόπο μας, να μάθετε τα μαγαζάκια μας θα σας πάρει λίγο χρόνο.
Μπορούμε να φτιάξουμε κάτι για σας.”
Δεν μπορούσε να σκεφτεί το φαγητό, θα έπαιρνε κάτι πρόχειρο μαζί του.
Το μόνο που ήθελε να την δει έστω και από μακριά.
Κάποιος κάθισε δίπλα του, ήταν ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού.
“Δεν σ’ έχω ξαναδεί στα μέρη μας.”
“Πρώτη φορά έρχομαι στο νησί σας.”
“Φαίνεται σαν να ψάχνεις κάποιον, μπορώ να σε βοηθήσω.”
“Απλά ήρθα για λίγες μέρες ξεκούρασης.”
“Εδώ θα το έχεις, ο τόπος αυτός μπορεί να σου προσφέρει τα πάντα.
Ελπίζω να ευχαριστηθείς την διαμονή στο νησί μας για όσο μείνεις.
Είμαι εδώ χρόνια, αυτός ο τόπος έχει κάτι διαφορετικό.
Κάτι που σε κρατάει δεν σ’ αφήνει να φύγεις.”
Ήταν πολύ αινιγματικός, λίγο αλλόκοτος, τι να σήμαιναν τα λόγια του.
Τι να υπήρχε σ’ αυτό το νησί;
Αυτή η συνάντηση τον έκανε να ξεφύγει λίγο από τις σκέψεις του και τα προβλήματα.
Τι να εννοούσε αυτός ο τύπος στο μπαράκι.
