Είχε πάρει την μικρή της Ναταλία, είχαν φύγει για την πόλη που κάποτε την φιλοξένησε.
Παρόλο τις αντιρρήσεις του Αλεξ πάλι έφυγε.
Αυτή την φορά του είχε αναφέρει ότι θα έφευγε, εκείνος δεν το ήθελε, δεν θα την άφηνε.
Πήρε το πρώτο πρωινό πλοίο και εξαφανίστηκε πάλι από την ζωή του.
Δεν ήταν σε θέση να διαλέξει, να αποφασίσει τι θα κάνει μαζί του.
Τον ήθελε τόσο πολύ ίσως περισσότερο από ποτέ.
Έπρεπε να του πει για την κόρη του, εγωισμός να κρατήσει τον πατέρα μακριά από το παιδί του, από την εγγονούλα του.
Έπρεπε να του το πει είχαν χάσει πολύτιμο χρόνο μεταξύ τους, είχαν γνωριστεί, μιλήσει παιξει γελάσει μαζί.
Ήταν καλός πατέρας, και τώρα παππούς.
Η μικρή Ναταλία ξύπνησε, πήγε κοντά στην γιαγιά της και χώθηκε στην αγκαλιά της να κοιτάζουν την βροχή.
Είχε μεγαλώσει πολύ, είχε βαρύνει, το μικρό της κοριτσάκι, τόσο όμορφο όσο και η κόρη της η Δανάη της.
“Αλεξ τι σου στερώ αυτή την στιγμή, πόσο εγωίστρια στέκομαι απέναντί σου;
Θα τα καταφέρω θα βρω την λύση και θα μπορέσω να λυτρώσω την ψυχή μου από τα μυστικά της, θέλω απέναντι σου να είμαι ειλικρινής.
Να μπορέσεις να δεις πως είμαι η ίδια που αγάπησες τόσο κάποτε.”
Την πήρε αγκαλιά τόσο σφικτά πάνω της.
“Το ξέρω ότι μ’ αγαπάς, αλλά με πονάς!”
Συνειδητοποίησε πόσο της έλειπε η αγκαλιά του, ήθελε τόσο πολύ να βρεθεί κοντά του!
Δεν θα τα κατάφερνε να φύγει ήσυχη τις τελευταίες μέρες που τις είχαν απομείνει.
Η κόρη της, κομμάτι της ζωής του, κάτι από αυτόν τον ίδιο να την συντροφεύει σε όλη της την ζωή να την αγαπάει και ταυτόχρονα να την πονάει!
Στην πόλη μετά την βροχή, έπεφταν οι τελευταίες σταγόνες που είχαν μείνει πάνω στα δέντρα. Το απαλό αεράκι φρόντισε γι’ αυτό.
Η βόλτα στην πλατεια μετά το απόβροχο ήταν θαύμα.
Τόσο καθαρή ήταν η φύση, θύμιζε ανάσα χωριού.
Σκυλάκια, ζωάκια, όλα προφυλαγμένα.
Παρέα με την μικρούλα της αρχίζει να αισθάνεται όμορφα.
Οι φθινοπωρινές βόλτες τους ήταν απίθανες.
Μια βόλτα μακρύτερα απλώνεται το δάσος της Πάρνηθας.
