Η Ναταλία είχε αναλάβει να μάθει γράμματα στα παιδιά να έχουν μια καλύτερη τύχη να ταξιδέψουν μακριά να γνωρίσουν έναν διαφορετικό κόσμο και μετά να ξαναγυρίσουν στο νησί με περισσότερες γνώσεις.
Και αν το θέλουν πολύ, να ριζωσουν στο όμορφο νησί τους.
Τους θεωρούσε τυχερούς για την ομορφιά του τόπου τους που καθημερινά αντίκριζαν.
Μη θέλοντας να γνωρίσουν κάτι παραπάνω.
Ένιωθαν ευτυχισμένοι.
Η ζωή τους όλη, τα δρομάκια του νησιού, η θάλασσα, το μαγαζί του Φίλιπ.
Κάποια νέα έρχονταν από ξένους που ταξίδευαν στο νησί τους, έτσι μάθαιναν τι γίνεται στον μακρινό κόσμο.
Στα παιδιά το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το παιχνίδι στα δρομάκια, στην θάλασσα να κάνουν βουτιές, να ονειρεύονται να γίνουν οι καλύτεροι ναυτικοί.
Γιατί αυτό το νησί ήξερε να βγάζει τους καλύτερους ναυτικούς, να γνωρίζουν καλά την θάλασσα, να παλεύουν με τα κύματα.
Η Ναταλία είχε πολλά όνειρα, στερήθηκε ότι αγαπούσε περισσότερο την ζωή της, το βλέμμα του πιο όμορφου άντρα που άγγιξε την ψυχή της, την αγάπη του.
Με τον Αντρέα εργάστηκαν σκληρά και τα κατάφεραν.
Άνοιξαν μια μεγαλύτερη βιβλιοθήκη στο νησί.
Βιβλία και δωρεές από εφοπλιστές του νησιού ήταν αξιόλογες, συγχάρηκαν την Ναταλία για την πρωτοβουλία αυτή και το υπέροχο αποτέλεσμα.
Οι ίδιοι πλούσιοι και μορφωμένοι άνθρωποι, μεγαλωμένοι από γονείς που κάποτε είχαν την ευκαιρία να φύγουν να παλέψουν για το καλύτερο και η ζωή τους αποζημίωσε με τον καλύτερο τρόπο.
Αναπαλαίωσαν τα πατρικά τους δίνοντας μια αρχοντιά στο πέτρινο λιθόχτιστο νησί.
Επισκέπτονταν τον τόπο τους όσο συχνά μπορούσαν κάνοντας μεγάλες δωρεές.
Έναν τόπο που τους έδωσε φτερά και πέταξαν μακριά για μια καλύτερη ζωή και τα κατάφεραν.
