ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
17 Οκτ 2020
Σούρουπο, τα φώτα της πόλης μόλις που άναψαν, η μουσική στο Ραδιόφωνο έπαιζε μελωδικά αξέχαστα τραγούδια.
Ταξίδευε στους ποιητικούς στίχους τους.
Σταμάτησε σε μια σκοτεινή γωνιά, τα κλαδιά των δέντρων έφταναν στην άψυχη άσφαλτο, τι ομορφιά που δίνει αυτή η γωνιά μέσα σε αυτήν την τόσο αφιλόξενη πόλη.
Βγήκε από το αυτοκίνητο, αναρωτήθηκε, να πάρει τηλέφωνο, ναι είχε φτάσει να συναντήσει τα όνειρά της.
Με ποιον, θα μπορούσε κάποιος να καταλάβει το πέταγμα της ψυχής της, τα συναισθήματα που κυλούσαν στο αίμα της;
Έτρεχαν στην καρδιά και ταξίδευαν στις σκέψεις της.
Ποιος μπορεί να την νιώσει;
Ήθελε να περπατήσει λίγο, ευτυχώς υπήρχε αρκετή ησυχία, πέρασε το μεγάλο δρόμο, διέσχισε την γνώριμη πλατεία και στάθηκε να κοιτάζει τον καφέ στην απέναντι γωνία.
“Άραγε πως θα είναι, τι πρέπει να τους πω;”
Αισθάνθηκε να κοκκινίζουν τα μάγουλά της, από ντροπή.
“Θα πρέπει να είμαι πολύ ρομαντική για την εποχή μου.” Σκέφτηκε.
“Τι γνώμη θα έβγαζε, πως μια ονειροπόλα τρέχει σε κάποιους άγνωστους να βρει το όνειρο της.
Όχι δεν θα κάνω πίσω τώρα.” Σκέφτηκε.
“Είμαι δυνατή, άλλωστε θέλω να μάθω πως είναι αυτός που μπορεί να με καταλάβει, να μπει στις σελίδες της ψυχής μου και να τις διαβάσει.”
Κοίταξε στο υπόγειο καφέ.
“Ποιοι να είναι;” Σκέφτηκε.
Κατέβηκε τα σκαλοπάτια και στάθηκε μπροστά στο μπαρ, δύο περίεργοι τύποι την κοίταξαν.
Ήθελαν να την βοηθήσουν, ξεχώρισαν την αγωνία της ψάχνοντας το όνειρο της.
Χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν για την Ναταλία.
Ακούστηκε μια καλοσυνάτη ευγενική φωνή.
Σε δύο λεπτά είμαστε εκεί παρκάρω.
Είμαστε σκέφτηκα ….
Μια εντυπωσιακή όμορφη φιγούρα γυναίκας με έναν σοβαρό κύριο μπήκαν στην αίθουσα.
Η διαίσθησή της, της μαρτυρούσε πως ήταν αυτοί.
Δεν ρώτησε καν το ήξερε, δεν θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικοί, το έβλεπες στο βλέμμα τους, στο περπάτημα τους, συναισθήματα την κυρίευσαν.
