Ο καιρός περνούσε ευχάριστα, το πρώτο φιλί, το αγκάλιασμα της.
Η ζωή άρχισε να έχει κάτι το διαφορετικό, δεν είχε ανακαλύψει μέχρι τώρα.
Μια όμορφη μαγεία που μόνο αυτή η κοπέλα θα του χάριζε.
Το ήξερε καλά, έπρεπε να ήταν πολύ προσεκτικός,
Προστάτευε την σχέση του, τον έβγαζε από την συνηθισμένη πραγματικότητα.
Στην αρχή όλα ήταν υπέροχα, ήταν μοναδικό, κάτι που ποτέ δεν είχε ζήσει.
Δεν άργησαν να έρθουν οι ίδιοι ρυθμοί στην ζωή του.
Χρόνος αφιερωμένος μόνο στην δουλειά του.
Ακύρωνε τα ραντεβού του.
Ξεχνούσε να της τηλεφωνεί.
Κάποια στιγμή άρχισε να χάνει τα ίχνη της, θα εμφανιστεί σκεφτόταν.
Έψαξε να την βρει, είχε χαθεί είχε φύγει, έφταιγε μόνο αυτός.
Το μήνυμα στο τηλέφωνό του.
“Είμαι εδώ θα σε περιμένω πάντα.
Ξέρω ότι θα έρθεις.
Θα έρθεις για να φύγεις.
Δεν μπορείς να αιχμαλωτιστείς
Αλλά είσαι ο μόνος άντρας που με άγγιξε.
Δική σου για πάντα.”
Δεν το έσβησε ποτέ, δεν την ξαναείδε ποτέ.
Κάποιο καΐκι έσκισε στα δύο το γαλάζιο της θάλασσας, το κύμα που τον ταξίδευε τόση ώρα, έγινε δυνατό να διακόψει τις σκέψεις του, να τον φέρει στην πραγματικότητα.
Μια βόλτα στο νησί θα του άλλαζε την διάθεσή του, ίσως να την συναντούσε τυχαία, πόσο θα είχαν άλλαξει και οι δυο τους.
Η καρδιά του χτυπούσε, πρώτη φορά τόσο δυνατά.
Αισθανόταν αυτό το πέταγμα του έρωτα που η καρδια χάνει την λογική της.
Το πιο μακρύ ταξίδι, στην διεκδίκηση των ονείρων, να γίνουν αληθινά.
Να φωτίσουν το σκοτάδι και να ταξιδέψουν μαζί σου στο φως της ημέρας.
Να πραγματοποιηθούν.
Έκλεισε με δύναμη η πόρτα πίσω του, ήθελε να περπατήσει στις ομορφιές αυτού του τόπου.
Να πάρει κάθε όμορφη εικόνα να ζωντανέψει πάλι η ελπίδα, να την δει σαν τότε.
Ευχήθηκε να γύριζε τον χρόνο πίσω.
