Ήξερε πολύ καλά, από την Ιφιγένεια, πως όταν την γνώρισε άλλαξε τις σπουδές του να μπορεί να βρίσκεται μαζί της.
Δεν μπορούσε να σπαταλήσει χρόνο μακριά της.
Θαύμαζε την αγάπη τους.
“Πως είναι;” Ρώτησε δειλά, φοβούμενη για μια απάντηση που δεν θα ήθελε να ακούσει.
“Ρωτάει συνέχεια για σας κυρία Ναταλία.
Αυτό το πείσμα σας να μην την ξαναδείτε.
Συγγνώμη αν σας φέρνω σε δύσκολη θέση.
Ορίστε αυτό είναι για σας.”
Άπλωσε το χέρι της, έτρεμε από συγκίνηση.
Ήθελε να κρυφτεί σε μια γωνία.
Να μάθει.
“Το δεύτερο γράμμα είναι από την μητέρα μου.”
Κάθισαν αρκετή ώρα, συζήτησαν για το πως γνώρισε ο ένας τον άλλον.
Πως ήρθαν κοντά σχεδόν με την πρώτη ματιά.
Η Ναταλία ταξίδευε στα λόγια τους, δεν διέφεραν και πολύ τα συναισθήματα της από τα δικά τους.
Λίγο πριν χωριστούν η Τερψιχόρη σταμάτησε να μιλά.
Πήρε ένα άλλο ύφος, σοβαρό, αυστηρό.
“Γιατί κυρία Ναταλία το κάνατε αυτό;
Γιατί φύγατε, κρυφτήκατε σ΄ αυτόν τον κόσμο που δεν σας ταιριάζει;
Η Δανάη.”
Σταμάτησε, είδε την ψυχή της, δεν ήθελε να της προκαλέσει άλλο πόνο.
Ήξερε από την μητέρα της, πως η καλύτερη της φίλη, ήταν πεισματάρα, ξεροκέφαλη και αλλοίμονο αν αποφάσιζε κάτι.
Το έφτανε στο τέλος τους.
Πολύ καλό για τις ασχολίες της, αλλά στην ψυχή της.
Πόσο πόνο προκάλεσε σε όλους, από έναν εγωισμό, από ένα πείσμα.
Η συζήτηση πήρε άλλη τροπή.
Αναφέρθηκαν σε όνειρα, ήθελαν να γνωρίσουν μαζί τον κόσμο που θα τους έκανε ευτυχισμένους.
Έδωσαν τα χέρια με την υπόσχεση ότι σύντομα θα βρεθούν, ελπίζοντας να αλλάξει γνώμη.
Να επιστρέψει στο νησί, στους ανθρώπους που την αγαπούν και την χρειάζονται.
