Μπορεί να έχασε το ηλιοβασίλεμα αλλά τα χρώματα έβαφαν ακόμη τον ουρανό τόσο όμορφα και μοναδικά που δεν είχε ξαναδεί.
Η δροσιά της θαλασσινής αύρας τον αγκάλιασε και το κύμα έπαιζε με τα αστεράκια του ουρανού που ένα ένα ξεφύτρωναν στον σκοτεινό ουράνιο θόλο.
Έμεινε καρφωμένος εκεί στο μικρό μπαλκόνι να χάνεται στα χρώματα, του χάριζαν στιγμές που δεν είχε ζήσει ποτέ.
Μια φωτεινή λάμψη, ένας τεράστιος διάδρομος φωτός, διέσχιζε την θάλασσα.
Η σελήνη άνοιγε τον δικό της δρόμο για το νησί.
Θαρρείς πως θα περπατούσες στον διάδρομο αυτό.
Ένα τεράστιο φωτεινό μονοπάτι που οδηγούσε στα μυστικά της θάλασσας.
Μαγεύτηκε από τα στοιχειά της φύσης, δεν είχε φανταστεί ότι θα μπορούσε να ήταν τόσο ρομαντικός.
Το θεωρούσε πάντα γυναικείο πλεονέκτημα.
Στέριωσε το βλέμμα του μακριά και άφησε να ταξιδέψει σε ιστορίες που είχε διαβάσει στον ελεύθερο χρόνο, τόσο μικρές και γρήγορες.
Τα επιστημονικά του βιβλία, συνέδρια, επαγγελματικά ταξίδια του έκλεβαν τον χρόνο του τόσο αθόρυβα.
Δεν ήθελε να βγει να πάει πουθενά, ο χρόνος περνούσε από μπροστά του σαν να ήταν παρελθόν κάποιου άλλου.
Στο διάδρομο του φεγγαριού πάνω στο απέραντο νυχτερινό πέλαγος του φάνηκε σαν να φώτιζε μια πόλη βαθιά μέσα στην θάλασσα, εκεί που μόνο το φεγγάρι μπορεί να ταξιδέψει.
“Λίγο ακόμη μέσα και θα αρχίσω να ταξιδεύω σε περίεργους κόσμους βιβλίων.
Η μοναξιά άρχισε να με παρασέρνει στα μαγευτικά ταξίδια των δικών της δρόμων.”
Κοίταξε μακριά δεν μπορούσε να ξεφύγει από το φως του φεγγαριού.
“Αύριο θα έχουμε ολόγιομο φεγγάρι.”
Σκέφτηκε. Ήξερε τα σημάδια των καιρών. Τα είχε τυχαία μελετήσει και αυτά σε κάποιο συνέδριο.
Πήρε τα κλειδιά τράβηξε και έκλεισε δυνατά η πόρτα πίσω του.
Άλλωστε στην ερημιά, μόνο του το σπίτι όπως και αυτός, δεν ενοχλούσε κανέναν.
Περπάτησε μαζί με το κύμα, δεν είχε προορισμό, η ώρα περασμένη, το μόνο που θα ήταν ανοιχτό το μπαράκι.
Πόσο όμορφα ήταν, δεν είχε ξανανιώσει αυτή την ηρεμία, το νησί, τα πάντα ήταν δικά του για λίγο, για μια στιγμή.
Να κουβαλάς αναμνήσεις, να ξεφυτρώνουν, να εμφανίζονται μπροστά σου.
