Μικρά σκαλάκια να σε οδηγούν και μικροί διάδρομοι να θαυμάζεις ότι οι άνθρωποι του νησιου Ανάφη κατάφεραν και έφτιαξαν έναν δικό τους πολιτισμό παρόμοιο με το νησί τους
Στολισμένα σε στενούς διαδρόμους αλλά με μικρές αυλές αλλά ίσως με λίγο μεγαλύτερες μέσα στο πράσινο
Κληματαριές, βουκαμβίλιες να αγκαλιάζουν την πέτρα το ξύλο να ομορφαίνουν τον βράχο
Η απλότητα της ζωής να έχει μεταφερθεί εκεί στο κέντρο μέσα σε μια ησυχία που δεν σου θυμίζει ότι ζεις στην πόλη
Παρά μόνο οι θεοί μήνυσαν στους ανθρώπους να έρθουν να φτιάξουν έναν άλλο πολιτισμό
Η θέα μοναδική, να βλέπεις τα φώτα τα πόλης το βράδυ, τον Λυκαβηττό.
Πιο κάτω το μεγλαλο αρχαίο Θέατρο, τα μουσεία.
Στο βράχο ψηλά η Ακρόπολη.
Στο Μοναστηράκι κάθισαν να ξεκουραστούν, να απολαύσουν νόστιμα εδέσματα.
Η μικρή ήταν μελαγχολική ήθελε να επιστρέψει στους φίλους της το νησί.
Της μιλούσε συνέχεια για τον νησί τους.
Άλλωστε θα ξεκινούσε και το σχολείο.
Η Ναταλία κατάλαβε ότι όσο και να αγαπούσε τα μέρη της όσο και να νοσταλγούσε το τόπο της των παιδικών χρόνων της, έπρεπε να καταλάβει πως για το παιδί της η μόνη αγάπη και πατρίδα ήταν το νησί τους.
Σύντομα έπρεπε να τελειώσει μέσα της τις αναζητήσεις και να ηρεμήσει η ψυχή της.
Δεν της είχε απομείνει παρά ελάχιστος χρόνος.
Η Κόρη της, ο Αλεξ, το νησί, ο Φίλιπ, το φθινόπωρο.
Αυτή την φορά δεν έφυγε σαν την κλέφτρα, άφησε για λίγο τον αγαπημένο της, έπρεπε να αποφασίσει τι θα κάνει, να του πει αλήθειες.
Ο εγωισμός της θα στερούσε την κόρη από τον πατέρα της.
Αρκετά ήταν μακριά τόσα χρόνια αγνοώντας ο ένας την ύπαρξη του άλλου.
Ήρθε η ώρα να γνωριστούν.
Σύντομα έπρεπε να επισκεφτούν τον μέρος που μεγάλωσε.
Ίσως εκεί έβρισκε τις απαντήσεις που έψαχνε.
Η επιστροφή στα παιδικά της χρόνια θα την βοηθούσε να ανακαλύψει πτυχές του εαυτού της που είχε ξεχάσει.
Θυμήθηκε την αγαπημένη της αδελφική φίλη, πριν χρόνια είχε εγκατασταθεί στο σπίτι της δίπλα στην θάλασσα.
Πόσο άλλαξε η ζωή της, πόσο ευτυχισμένη ζούσε.
Μια ξέγνοιαστη ζωή, γεμάτη όμορφες περιπέτειες.
