Η όψη του ήταν πολύ φιλική, φαινόταν να ήταν ξένος να είχε εγκαταλείψει τον τόπο του και να είχε εγκατασταθεί εκεί.
Ο ήλιος ζεστός στο απομεσήμερο του καλοκαιριού, τα καλντερίμια τόσο όμορφα στολισμένα.
Τα μικρά εμπορικά μαγαζάκια με κάθε λογής σουβενίρ, τόσο όμορφα και σπάνια .
Μπορούσες να βρεις τα πάντα.
Όμορφα αναμνηστικά, σταμάτησε να θαυμάσει.
Περίεργο τι μπορεί να σημαίνει αυτό, μια μεγάλη κυρία τον πλησίασε.
“Κοιτάζεις πολύ ώρα αυτή την σφαίρα.”
“Προσπαθώ να δω τι απεικονίζει.”
“Μια ιστορία ξεχασμένη από τον κόσμο, μείνε λίγο στο νησί και θα μάθεις.”
Αινιγματικά τα λόγια της, δεν ήθελε να ρωτήσει κάτι άλλο, δεν ήταν η στιγμή.
Άλλωστε είχε έρθει για άλλο λόγο στο νησί.
Μόνος του θα ανακάλυπτε ότι αναζητούσε.
Πήρε ένα τυχαίο δρομάκι, τον οδήγησε στην θάλασσα, περπάτησε δίπλα στο κύμα.
Συντροφιά η μοναξιά του, τα ερωτηματικά του, οι αναμνήσεις που έτρεφαν την καρδιά και παραπλανούσαν την λογική.
Ο ίδιος γλάρος πέταξε κοντά του να του κάνει συντροφιά.
Σταμάτησε να σκέφτεται τον κοίταξε, έσκιζε περήφανα τον αέρα, έκανε βουτιές στην θάλασσα, σίγουρα ήθελε να του αποσπάσει την προσοχή.
Το κύμα, η θάλασσα και ο γλάρος, είχαν γίνει φίλοι του, δεν ήθελε κάτι άλλο εκείνη την στιγμή.
Το παλιό αρχοντικό, η ηρεμία που αναζητούσε χρόνια τώρα.
“Μακάρι να την δω σύντομα.
Να μάθει ότι άφησα τα πάντα για εκείνη.
Θα με καταλάβει έστω και αργά θα με νιώσει.
Δεν ξεχνάς ότι σε κάνει ευτυχισμένο.”
Έτρεφε ακόμη ελπίδες για μια παλιά αγάπη.
Το απαλό αεράκι και ο ήχος από το κύμα έμπαιναν γλυκά από το ανοιχτό παράθυρο.
Η υγρασία της θάλασσας τον αγκάλιασε και βυθίστηκε σε έναν γλυκό, ήρεμο ύπνο.
Είχε τόσο ανάγκη από λίγη ξεκούραση.
Χρόνια μοναδικός σύντροφος το ξυπνητήρι του και οι υποχρεώσεις του.
Περασμένη η ώρα, όταν άνοιξε τα μάτια του είχε σκοτεινιάσει.
Δεν πρόφτασε να δει το ηλιοβασίλεμα, τα πρώτα φώτα του μικρού χωριού σαν κεράκια άναβαν να φωτίσουν το σκοτάδι.
Στο ανοιχτό πέλαγος βαρκούλες ανοίγονταν μακριά, με ένα φαναράκι να φωτίζει το δρόμο τους.
