“Είσαι ευπρόσδεκτη, μπορείς να έρθεις μέσα.
Μην στέκεσαι σε βλέπω από μακριά να έρχεσαι, κάτω από τον ήλιο είσαι αρκετή ώρα θα σου κάνει ζημιά στο δέρμα.”
“Δεν άλλαξες καθόλου πάντα προστατευτικός.”
“Και εσύ η ίδια γοητευτική, όμορφη γεμάτη αυθορμητισμό όπως πάντα.”
“Το γνωρίζω αυτό το χαμόγελο σου.
Έχουν περάσει χρόνια, άλλαξαν πολλά, ωριμάσαμε.”
“Πως βρέθηκες εδώ, γιατί συγκεκριμένα σ’ αυτό το νησί, γιατί μετά από τόσα χρόνια.
Τι ψάχνεις να βρεις;”
‘Πολλά τα χρόνια μόνος, προτεραιότητα η ιατρική, μια μόνο σκέψη με έκανε να νιώσω ότι έχω κάτι μέσα μου και χτυπάει δυνατά.
Σύμπτωση ένα μήνυμα γραμμένο σε ένα κιτρινισμένο χαρτί καλά φυλαγμένο.
Αναζητούσα, έψαχνα, βρέθηκε μπροστά μου, ήταν μια διέξοδος να μπορέσω να μάθω, σε μια στιγμή μιας άγριας σκληρής νύχτας .
Πήρα το πρώτο πλοίο και ήρθα.
Είμαι καιρό εδώ, δεν ήθελα να επέμβω στην ζωή σου, στην καθημερινότητα σου.”
“Τι ζητάς να βρεις σ’ αυτο το νησί;”
“Μια φίλη, μετά από τόσα χρόνια τι άλλο θα μπορούσα να σου ζητήσω.
Ίσως είναι πολύ και αυτό για σένα.
Ξέρω όμως την ψυχή σου, είσαι από τους ανθρώπους που όσο περνούν τα χρόνια γίνεσαι καλύτερη μπορούσα να το διακρίνω τότε και τώρα.”
ο Άλεξ της τόσο διαφορετικός, μια εικόνα ξεκάθαρης φιλίας.
Η Ναταλία έβλεπε μόνο έναν φίλο.
Έπρεπε να του κρύψει την αλήθεια.
Πως όμως θα έβλεπε την μικρή;
Τι θα του έλεγε, ποιανού ήταν το παιδί;
Ναι του έμοιαζε σε πολλά, τώρα ποια ήταν σίγουρη, το έβλεπε μπορστά της.
Όχι δεν θα βασάνιζε το μυαλό της, κατι θα σκεφτόταν.
Τι ειρωνεία τόσα χρόνια σκέφτεσαι, αναζητάς έναν έρωτα που έχει γίνει εφιάλτης της καρδιάς σου, ζεις και αναπνέεις με τις αναμνήσεις που ρίζωσαν στην ψυχή σου και λίγο πριν βρεθείς με την πραγματικότητα να έχεις κάνει μια καινούργια αρχη μέσα σου.
Λίγα λεπτά πριν θα βρισκόταν στην αγκαλιά του, θα τον ρωτούσε γιατί τώρα;
Τώρα σε μια στιγμή βλέπει τον φίλο αυτόν που αναζητάει πλέον η ψυχή της, έναν άνθρωπο που κάθε στιγμή θα μπορούσε να ανταλλάξει μια όμορφη εικόνα.
Ποιά άραγε είναι η μοίρα του ανθρώπου και ποιος αποφασίζει για αυτήν.
“Θα ήθελες να μπεις στο εσωτερικό του σπιτιού, θέλω την γνώμη σου.”
Η γυναίκα προχώρησε, άνοιξε την μεγάλη ξύλινη, σκαλισμένη πόρτα, σε σημεία την στόλιζαν σιδερένια κεντήματα από μορφές θεϊκές, όμορφες θαλασσινές, με σκαλιστές, ταμπλαδωτές, ξύλινες, φιγούρες.
Προχώρησε στο εσωτερικό, δεν είχε ξαναδεί τόση ομορφιά.
Η διακόσμηση είχε πολύ από το θαλασσινό στοιχείο.
Δυο μεγάλοι καναπέδες σε υποδέχονται στο καθιστικό, πίνακες στόλιζαν τους τοίχους με γυναικείες μορφές, ίσως θεϊκές, τόσο όμορφες που στεκόσουν για ώρες να τις θαυμάσεις.
